Poesie albanesi

Poesie in lingua albanese sulla Mamma













Kënga e nënës

Nënë, emër i dashur për mua,
Me je e shtrenjtë, të dua,
Sa jetë e tërë për ty unë thurr melodi..
E lehtë është jeta kur di që kam nënë,
Në çdo çast të vështirë e ndjej pranë,
Në brengë e halle ajo më ka qënë,
Rreze që dritë shpërndan.



Një nënë, vetëm një nënë ka në botë,
Ëmbël tingëllon zëri i saj,
Kur "bir" fëmijës ajo do ti thotë,
Qesh e ndriçon zemër e saj.

Nënë, emër i dashur për mua,
Me je e shtrenjtë, të dua,
Sa jetë e tërë për ty unë thurr melodi...

Kur zemra rreh në gëzime e dëshpërime,
Tek ti mendimi më shkon,
Pranë teje ndjehem më e dashur, më trime,
Më e lumtur se botë e tërë.

(Anita Take)




Poesia n 2

Nëna ime

Nëna ime e dashur
Sa shumë të dua
Ti gjithmonë ke patur
Shumë durim me mua


Pranë më qëndron
Kur jam e sëmurë
Natën më përgjon
Mos kam temperaturë

Ti për mua je
Thesar i paçmuar
E gjithë bota je
Diell i pashuar!


Poesia n 3

S'ka në botë më të mirë,
Se sa ti, o nëna ime,
Sa e dashur, sa e mirë,
sa punëtore dhe sa trime...

Me të gjithë je e qeshur,
dhe nga goja t'rrjedh vec mjaltë,
kënga jote rrjedh nga zemra,
sytë e tu c'vështrim të qartë,
kënga jote rrjedh nga zemra,
sytë e tu c'vështrim të qartë...

(refreni)
Ti je det, si det i gjerë,
plot me ndjenja ëndërrime,
dashurinë per atdhenë,
ma rrënjose, nëna ime(2 here)

Dashurinë për atdhenë,
për atdheun tonë të shtrenjtë,
ma skalite thellë në zemër,
si një nënë e vërtetë.

Ndaj të dua sa vetë jeta,
Kur të shoh ty të gëzuar,
Kur këndoj për ty, moj nënë,
Për gjithë nënat kam kënduar...
Kur këndoj për ty, moj nënë,
Për gjithë nënat kam kënduar...

(refreni)
Ti je det, det i gjere
plot me ndjenja enderrime
dashurine per atdhene
ma rrenjose, nena ime.(2 here)



poesia n 4

Poesia sulla nonna

Ç’ke harruar moj Valbonë?

Sot, kur shkonim për në shkollë,
Pse u ktheve si veri?
Ç’ke harruar moj Valbonë?
Ç’ke harruar në shtëpi?

Mos vallë stilolapsin,
Mos vallë bojrat në kuti?
Ç’ke harruar, moj Valbonë,
që u ktheve si veri?

Thotë Valbona e gëzuar:
-Asnjë gje s’kisha harruar.
Po, kur ika, u nxitova,
gjyshen nuk e përqafova.

Autori: Tahsim Gjokutaj